มีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นมากมายในโลกฟุตบอล โดยเฉพาะความเป็นไป และสถานะของตัวสโมสร กับนักฟุตบอลที่ดำเนินมาถึงปัจจุบัน
ในอดีตนักฟุตบอลถูกมองว่า ไม่ต่างจากแรงงานของทีมนั้นๆ เพราะมีสัญญาที่ทั้งสองฝ่ายผูกมัดกัน จนแยกไม่ออก หลายครั้งที่ฝั่งผู้เล่นเสียเปรียบแต่ไม่สามารถทำอะไรได้มีแต่ต้องทำตามข้อตกลง จนกว่าสัญญาจะสิ้นสุด
เรื่องราวเหล่านี้ผ่านช่วงเวลา ผ่านการต่อสู้จนมีกฎ ‘บอสแมน’ ออกมาที่ทำให้นักเตะปลดแอกจากคำว่าเป็น ‘ทาส’ สโมสร มันทำให้พวกเขามีสิทิ์ในการต่อรองหรือมองหาอนาคตที่ดีกว่าเดิม
มันอาจจะเป็นมุมมองของบรรดานักเตะที่อยากมีเส้นทางที่ตนเองสามารถเลือกเดินได้ เพราะอย่าลืมว่าการผันตัวมาเป็นนักฟุตบอลอาชีพมันต้องแลกมาด้วยอะไรหลายๆ อย่าง และที่สำคัญที่สุดคือระยะเวลาในการทำงานสั้นมากหากเทียบกับงานอื่นๆ
ในอดีตเส้นทางการเป็นนักฟุตบอลอาชีพของแต่ะคนเฉลี่ยแล้วประมาณ 10 ปี ซึ่งปัจจัยที่แตกต่างมากน้อยออกไปขึ้นอยู่กับระยะเวลาในการแจ้งเกิด, สภาพร่างกาย, อาการบาดเจ็บ และ การยืนระยะ บางคนสามารถค้าแข้งได้นานกว่านั้น และบางคนที่ต้องจบเส้นทางก่อนวัยอันควร
แม้ปัจจุบันสโมสรต่างๆ จะเปลี่ยนแนวคิดให้โอกาสนักเตะ ดาวรุ่งได้โอกาสแสดงผลงานตั้งแต่อายุ 17-18 ปี ซึ่งมันช่วยให้นักเตะคนนั้นๆ มีโอกาสแสดงผลงานเพื่อสานต่อเส้นทางที่วาดฝันไว้
นอกจากนี้เงินค่าแรงที่เพิ่มขึ้น มามากกว่าเมื่อก่อน แบบหลายเท่าตัว (ซึ่งมาจากมูลค่าทางการตลาด, อัตราเงินเฟ้อ, และผู้สนับสนุนที่เพิ่มขึ้นทุกๆ ปี ฯลฯ) ทำให้อุตสาหกรรมในวงการฟุตบอลดำเนินไปอย่างก้าวกระโดด
บวกกับการเกิดขึ้นของพวกนายหน้า หรือ เอเย่นต์ ที่เข้ามามีบทบาท เจรจาต่อรองแทนนักเตะ ทำให้เหล่านักฟุตบอลสามารถสร้างรายได้และความมั่นคงให้กับตัวเองมากกว่าที่ผ่านมา
อย่างไรก็ตาม เรื่องดังกล่าวก็มีข้อขัดแย้ง เกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะขึ้นว่าการเจรจา หรือตกลงข้อเสนอ มันย่อมมีเรื่องของเม็ดเงิน และค่าตอบแทนที่ทั้งสองฝ่ายพอใจ บ่อยครั้งที่การต่อสัญญาของนักเตะไม่ลุล่วง ทำให้เกิดการแยกทางกันไป และมันกระทบไปยังความสัมพันธ์ ของแฟนบอลกับนักเตะ
เรื่องที่ว่ามาหากมองในมุม ของแฟนบอลก็พอจะเข้าใจได้ โดยเฉพาะ หากพวกเขาจะรู้สึกถึงนักเตะที่อยู่กับสโมสร มาอย่างยาวนาน บางคนอยู่กับทีมในสมัยที่ไม่มีชื่อเสียง ก่อนจะค่อยๆ ไต่เต้ากลายมาเป็นดาวดัง ของลีกหรือระดับโลก
สำหรับแฟนบอลแล้วความจงรักภักดี และความซื่อสัตย์ที่มีให้กับสโมสร ถือเป็นเรื่องที่มาเป็นอันดับหนึ่ง สโมสรฟุตบอลเปรียบ ได้กับส่วนหนึ่งของชีวิต โดยเฉพาะแฟนบอลท้องถิ่นที่เติบโต และใช้ชีวิตมาตั้งแต่เด็กๆ
จึงไม่แปลกที่เวลามีข่าวว่านักเตะ ‘ลูกหม้อ’ หรือแข้งอันเป็นที่รักมีปัญหาในเรื่องการเจรจาสัญญาฉบับใหม่ พวกเขามักจะโจมตีนักเตะว่า ‘หน้าเงิน’ หรือ ‘เห็นแก่ตัว’
ไม่ใช่เรื่องที่แปลกหากเราจะยืนในฝั่งแฟนบอล แต่หากลองมอง ในมุมกลับกันไปยัง ทางฝั่งนักเตะแล้ว พวกเขาก็ต้องการความมั่นคง และสัญญาที่พิจารณาแล้วว่าเป็นสิ่งที่สมควรจะได้รับ
ยิ่งนักเตะที่ทำผลงานได้ดีและเป็นแกนหลักของสโมสร พวกเขาย่อมมีความได้เปรียบในการต่อรองทั้งในเรื่องของค่าแรง และโบนัสต่างๆ ซึ่งส่วนตัวมองว่าไม่ต่างพนักงานเงินเดือนทั่วๆ ไป หรือลูกจ้างที่หวังจะได้ขึ้นเงินเดือนเมื่อเวลาผ่านไป
เดิมทีสมัยที่ยังเป็นเพียง แฟนบอลอายุน้อย ตัวผู้เขียนก็อินไปกับอารมณ์ในฐานะแฟนบอล ก่นด่านักเตะที่ไม่ยอมต่อสัญญา หรือพวกที่งอแงจะเอาค่าแรงที่สูงกว่าเดิม และโดยเฉพาะ พวกที่งอแงอยากย้ายทีม
แต่เมื่อเปลี่ยนผันสถานะ กลายมาเป็นลูกจ้าง และมาเป็นพนักงานบริษัทดูบ้าง ความคิดเหล่านี้ค่อยๆ เปลี่ยนไป และเริ่มเข้าใจหัวอกของคนทำงาน ทุกๆ คนต้องการความก้าวหน้า เงินเดือนที่เพิ่มขึ้น ซึ่งสิ่งเหล่านั้นไม่ได้ขอมาแบบฟรีๆ
แต่มันมาจากความสามารถ และการทำงานของบุคคลนั้นๆ ซึ่งพนักงานหรือลูกจ้าง ก็ควรมีสิทธิ์เรียกร้องหากมองว่า ตนเองทำงานหนัก หรือทำผลงานที่ดีต่อบริษัท และนายจ้าง มันเป็นเรื่องปกติที่เรา ต้องการค่าตอบแทนที่สูงกว่าเดิม หลังจากลงแรงช่วยสร้าง หรือทำให้ธุรกิจดำเนินไปด้วยดี
สิ่งที่ว่ามายังรวมไปถึงนักเตะ ที่อยากย้ายสังกัดไปยังสโมสร ที่ใหญ่กว่าเดิม ส่วนหนึ่งมาจากค่าแรงที่เพิ่มขึ้น และโอกาสในการประสบความสำเร็จ เรื่องนี้เองก็เคยทำให้กระฟัดกระเฟียด ในสมัยที่ คริสเตียโน่ โรนัลโด้ อยากย้ายไปเรอัล มาดริด หรือสมัยที่ เวย์น รูนี่ย์ มีข่าวกับเชลซี ซึ่งขอสารภาพว่าตอนนั้นก่นด่าสาบแช่งนักเตะทั้งสองไปหลายยก
อย่างที่เรียนไป เมื่อวันเวลาผ่านไปหลังจากได้เรียนรู้ จากประสบการณ์ต่างๆ ทำให้เข้าใจหัวอกคนทำงานว่า เมื่อถึงเวลาแล้วส่วนลึกของแต่ละคน ก็อยากจะมีที่ที่มั่นคง ที่ที่เห็นคุณค่าของเรา และที่สำคัญคือสถานที่ ที่ทำให้เราเดินไปถึงจุดหมายปลายทาง ที่หวังไว้ และหากสถานที่ปัจจุบันไม่ตอบโจทย์ หรือทำให้ไม่ได้ ทางเลือกหลังจากนั้นคือ การมองหาที่แห่งใหม่
ดังนั้นการเลือกออกจาก แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ในวันนั้นของ โรนัลโด้ ได้พิสูจน์ในเวลต่อ เวลามาแล้วว่าเขาคิดถูก และมันทำให้เขาเป็นดาวเตะ ระดับโลกอย่างเต็มตัว
แน่นอน มันไม่ได้การันตีเสมอไปว่า การออกจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง จะการันตีความสำเร็จ หรือมีเส้นทางที่สวยหรูอยู่ตรงหน้า แต่ในฐานะมนุษย์ที่มีอิสระ ในการตัดสินใจแล้ว พวกเขาหวังว่าจะสามารถ เลือกเส้นทางของตนเองได้โดย ที่ไม่ต้องมีใครมาบังคับ หรือการตัดสินใจ ที่ทำแล้วทำให้ตนเอง รู้สึกสบายใจกว่าการต้องมานั่งทน และอึดอัดกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ย้อนกลับไปยังมุมมองที่กล่าวมา จะว่าไปแล้วมันไม่ต่าง จากการต่อสู้ด้านความคิด หรือความเชื่อของแต่ละฝั่ง ฟากแฟนบอล หรือสโมสรอยากเก็บนักเตะคนสำคัญไว้ใช้งาน แต่พวกเขา (สโมสร) ก็ต้องตอบรับข้อเสนอของนักเตะให้ได้ ซึ่งบางทีก็อาจจะมากเกินไป กว่าที่ทีมนั้นๆ จะตอบตกลง
ฝั่งนักเตะแน่นอนว่านอกจากเรื่องเงิน ที่ต้องเอามาประทังชีวิต และเก็บไว้ใช้หลังจากเลิกเล่น ความสำเร็จหรือเกียรติยศ ที่จับต้องได้ยังเป็นส่วนสำคัญ ที่พวกเขาถวิลหา และอยากได้มาครองสักครั้งในชีวิต
ที่ว่ามาทั้งหมดไม่ได้อยากให้ทุกๆ คิดเหมือนกันกับผู้เขียน มันเป็นเพียงมุมมองส่วนตัว ที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา แน่นอนหากใครมองว่านักเตะ ที่ต้องการย้ายทีม หรือพยายามเรียกร้องเงินค่าแรง ที่สูงขึ้นว่าเป็นพวก “เห็นแก่เงิน” พวกเขาก็ไม่ผิด เพราะนั่นคือทัศนคติและมุมมองที่พวกเขาเชื่อเช่นนั้น
ในโลกใบนี้มีความคิด หลากหลายมากมาย ไม่มีทางที่คน 100 คน หรือ 1000 คนจะหันซ้าย หรือหันขวาไปพร้อมกัน (นอกเสียจากว่าถูกบังคับหรือสั่งมาอีกที) สิ่งที่สำคัญคือ การแลกเปลี่ยนมุมมอง และอธิบายในสิ่งที่เราคิดออกมาอย่างมีเหตุผล ลดการใช้อารมณ์ และอยากเอาชนะลงไป เราก็อาจจะได้มุมมอง หรือแนวคิดต่างออกไปจากเดิม
ท้ายที่สุดแล้วไม่มีคำว่าถูกหรือผิด มีเพียงแค่ว่าคุณจะเลือก เชื่อหรือคิดแบบไหนเท่านั้นเอง
คลิกเลย >>> UFABETWINS
อ่านเพิ่มเติม >>> บ้านผลบอล